Ο Ρεχάγκελ δεν θα καλούσε τον Λάζαρο…

Η Εθνική επιστρέφει σε πρώτο πλάνο, λόγω των αγώνων με Κύπρο και Γιβραλτάρ. Για το "πρώτο" δεν ορκιζόμαστε κιόλας, αλλά σε κάθε περίπτωση θα ήταν χρήσιμο το αντιπροσωπευτικό συγκρότημα να αρχίσει να μπαίνει σιγά - σιγά στο μυαλό μας. Η ώθηση που παίρνει, ακόμη και αν δεν το καταλαβαίνουμε, είναι πολύτιμη. Και αυτό που "παίζεται" μέσα σε μία εβδομάδα, ακόμη περισσότερο. Ολόκληρη πρόκριση στο Μουντιάλ.

Σε αυτή την Εθνική που θα κάνει την τελική προσπάθεια για να έχει ελπίδες να ταξιδέψει στη Ρωσία το καλοκαίρι του 2018 (έστω με τη βοήθεια του Βελγίου) παρών θα είναι και ο Λάζαρος Χριστοδουλόπουλος. Σε μία δίκαιη κλήση, πιθανότατα και λίγο καθυστερημένη, αν αναλογιστούμε τι κάνει ο διεθνής άσος με την ΑΕΚ εδώ και μερικούς μήνες. Για την ακρίβεια, από το τελείωμα της περσινής χρονιάς.

Ο Λάζαρος επιστρέφει στην Εθνική μετά τον Ιούνιο του 2016 κι εκείνα τα φιλικά γνωριμίας του Μίκαελ Σκίμπε με το αντιπροσωπευτικό μας συγκρότημα. Για να είμαστε ποδοσφαιρικά ακριβείς, όμως, ο Λάζαρος επιστρέφει μετά από κάτι "σφαλιάρες" από τις Νήσους Φερόες, επί Ρανιέρι και Μαρκαριάν. Και επιστρέφει, διότι από τότε, η ποδοσφαιρική του καριέρα βρίσκεται πια σε πολύ διαφορετικό επίπεδο. Δεν χρειάζεται κανείς να είναι προπονητής για να το διαπιστώσει, αρκούν 1-2 αγώνες του Λάζαρου και αυτό "βγάζει μάτι"...

Αυτός ήταν και ο λόγος που ο Μίκαελ Σκίμπε δέχτηκε έντονη, πιθανότατα δικαιολογημένη κριτική, για το γεγονός ότι ο Χριστοδουλόπουλος δεν είχε κληθεί για τους αγώνες με την Εσθονία και το Βέλγιο. Τουλάχιστον για αυτούς, για να μην πάμε πίσω. Δηλαδή, το δικό του μάτι δεν το είχε "βγάλει" ο παίκτης της ΑΕΚ. Για πάμε λίγο πιο πίσω...

Ο Οτο Ρεχάγκελ είχε και τα δύο μάτια του ο άνθρωπος όταν δεν καλούσε τον Ακη Ζήκο. Τον Ακη Στολτίδη. Υπάρχουν κι άλλοι, αλλά μάλλον οι δυο τους είναι τα πιο τρανταχτά παραδείγματα. Μιλάμε για "ξεροκεφαλιά" άνευ προηγουμένου. Οσο η κριτική γινόταν με μεγαλύτερη ένταση, τόσο πείσμωνε ο Γερμανός. Ο ίδιος που άλλαξε επίπεδο της Εθνικής. Ο ίδιος που έφτιαξε ένα αντιπροσωπευτικό συγκρότημα από το μηδέν. Ο ίδιος που θα μνημονεύεται για πάντα, όχι για τους δύο Ακηδες, αλλά για όσα προσέφερε.

Με τον Σκίμπε να είναι ένας Ρεχάγκελ στη θέση του και τον Λάζαρο να είναι ένας "Ακης" της εποχής μας, είχαμε αρχίσαμε να πιστεύουμε ότι οι Γερμανοί είναι να μην το βάλουν πείσμα. Ε, λοιπόν, ο Σκίμπε δεν είναι έτσι. Εκανε το αξιοκρατικό, τού χρειάστηκε πολύ λιγότερος χρόνος από όσο θα χρειαζόταν στον Οτο για να καλέσει τον Χριστοδουλόπουλο, αν ποτέ τον καλούσε για να λέμε και τα πράγματα με το όνομά τους. Διότι όσο ο Λάζαρος θα έκανε "παπάδες", τόσο ο Ρεχάγκελ θα εμπιστευόταν τον Γιαννιώτα της εποχής για δεξιά. Κι ας μην είχε ομάδα, θα ήταν "παιδί του".

Ο Σκίμπε, λοιπόν, προς απογοήτευση ίσως πολλών, δεν μοιάζει τελικά και τόσο με τον Ρεχάγκελ. Τουλάχιστον σε αυτό. Μοιάζει πολύ, όμως, σε κάτι πολύ πιο καθοριστικό. Οτι οι παίκτες, οι "Λάζαροι" όπως τότε λέγαμε για τους "Ακηδες" θέλουν να είναι μέλη της Εθνικής του. Παλεύουν γι' αυτό. Ανταγωνίζονται, στενοχωριούνται ή χαίρονται. Ο Λάζαρος προφανώς το γνωρίζει καλύτερα από εμάς, πόσο πολύ ήθελε να είναι τότε στην Εθνική, στην εποχή των Νήσων Φερόε και πόσο αλλιώς πάει τώρα για να γίνει ξανά μέλος της.

Συμβαίνει και με άλλους και θα συμβεί με αρκετούς ακόμη. Και αυτό, στην επιθυμία του Ελληνας ποδοσφαιριστή να είναι σε αυτήν την Εθνική του Σκίμπε, θα πρέπει να την πιστώσουμε στον Γερμανό. Κι ας μην μας άρεσε η ομάδα κόντρα στην Εσθονία. Κι ας μην έπαιζε τότε ο Λάζαρος, που θα μπορούσε να έχει φέρει τη νίκη. Και ας μην έρθει η πρόκριση, που τόσο θέλουμε. Θα έχει το ελληνικό συγκρότημα κατακτήσει και πάλι κάτι πιο σημαντικό για το μέλλον του.